Gün Batımı Kırgını
Gün batıyor. Sağımda, havai gökyüzünden batan güneş, kızıl saçlarını savurarak, bir şenlik edasında, havai fiseklerin patlayışı gibi, renklerinin izini bırakarak gidiyor. Ve hüzün... Saatlerce aralıksız, kalbin, feryad eden ağıtlar eşliğinde yokluğa dalışını ve savruluşunu, neler olduğunu anlamadan şaşkın ve baygın... Zamanla mubtelasi olduğunuz bir tutkuya dönüşüverir o haller... Hüznün tatlı dokunuşları, zehirli bir ok gibi saplanmaya görsün göğsünüze. Sanki çok sevdiğiniz birini ölüler aleminden getirmiş gibidir. Onunla ne avunabilir ne sevinebilirsiniz. Yoğun bir ağırlık çöker üstünüze sonra. Artık tatlılıktan hiç bir eser kalmamıştır. Ağır acı bir istila başlar yavaş yavaş. Sanki amacı yüreğinizi yerinden söküp atmak ister gibi. Söküp atmak ve kurtulmak mümkün olsa, keşke, dersiniz... Sonra ölüm kokusu yayılır nefeslere... Ayrılık biter.